Trance, kunst en spiritualiteit

Schrijven over mijn werk is nogal uitdagend omdat het niet zo gemakkelijk is uit te leggen wat ik doe waaneer ik schilder of dicht. Waaneer ik schilder of gedicht schrijf geef ik stem of vorm aan wat ik van binnen voel, wat ik zie en wil uitdrukken. Woorden gebruik ik als een palet. De kleuren in een schildereij zijn de stemmen van mijn ziel.

Gewoonlijk gebruik ik niet mijn hoofd wanneer ik creeer nog probeer ik een bepaald resultaat te berijken. Bijv. ìiets moois te maken: of een bepaalde vorm of kleur. Liever laat ik iets gebeuren. Het creative prozes begint voor mij niet met een idee of met het denken. Creativiteit heeft voor mij meer te doen met spelen en genieten. Een innerlijke energie die een bepaald kracht heeft, een vibratie in het lichaam, die wil uitgedrukt wil worden in kleur, vorm, woorden, klank.

Het resultaat, zou het een portret, een schilderij, een gedicht of wat dan ook zijn,  is een verrassing mijzelf. Ik probeer zo vrij en los mogelijk te schilderen of schrijven, zonder controle, verbaasd over de uitkomst. Als ik weet wat ik wil doen, wat wil ik bereiken, dan is het de magie van het creeren al weg. Niets interessant kan echt gebeuren. Daarom zie ik mijzelf niet als een ëdoenerí maar als een instrument waaruit de energie stroomt die de inspiratievolgt. Dat wordt vaak als trance genoemd, maar wat  trance precies is kan men niet zo makkelijk uitleggen.

Trance in de zin van ìdaar zijnî, totaal luisteren, voelen, zien...zonder denken. Het is voor mij en voor veel kunstenaar een grote uitdaging om de toestemming aan jezelf te geven om te esploreren, om de toestemming aan jezelf te geven om alleen maar naar jouw inspiratie te volgen. Deze trance neemt een grotere plaats in mijn werk en in mijn leven. Naar mijn ervaring is de kern van creativiteit, ì de zin van het levenî, de spiritualiteit, diep verbonden met de echte kunst.

In de kunst zoals in het leven kunnen we contact maken met de bron van het leven of joust ons ervoor afsluiten. Dus de essentie van mijn werk ligt daar in de bron, we bestaan uit energie en licht. Het belangrijkst van mijn kunst zit meer in het prozes waardoor we iets maken dan in het uiterlijke vorm, het resultaat van dit prozes. Daar geef ik mijn aandacht als kunstenaar. Deze innerlijk bron is het toegankelijk waaneer het denken ophoudt, waaneer de manipulatie van onze denken stopt, Waaneer we open staan voor het onbekende en gaan exploreren. Fris als een bloem.Onschuldig als een kind. Sterk als een berg. Want angst kan altijd daar zijn en onze creatieve prozes controlleren en blokkeren. Als mensen zijn we niet gewent deze innerlijke ruimte te betreden. Het vraagt ons te voelen, in contact met onze diepste gevoelens te komen, ook onze onzekerheden en pijn. In mijn leven als kunstenaar en als mens probeer ik mijn onzekerheden en de flow van mijn gevoelens te verwelkomen. Naar mijn ervaring in deze innelijke dimensie zijn mijn oren en ogen wel open, mijn hart is kwetsbaar en open, geen ruimte voor oordelingen en voorordelingen. In onze samenleving mag dat vaak niet, we moeten productiev zijn, competitiev tegen andere mensen, een bepaalde houding aannemen om geaccepteerd te worden.

Naar mijn ervaring komt de inspiratie door het contact met de mensen, door het kijken naar een landschap. Ik hou van het contact met het publiek, van de energie die ontstaat tussen het publiek en ik. Iedereen straalt kleuren uit, dat is waar met alles niet allleen maar mensen maar alles is gemaakt door viratie van energie, die zich bewegen als golven. Wat wij denken dat compact is, is het joust niet. Tijdens de ontwikkeling van mijn kunst, vooral door het diep kijken naar mensen om portretten te maken - portretten van mensen te maken heeft mij altijd gefascineerd sinds ik heel jong was- heb ik lang geleden ontdekt dat ik de kleuren van de mensen kan zien. Dat wordt ëauraí genoemd. Hoewel aura lezen heel speciaal klikt, is het een natuurlijk capaciteit die in iedereen zit. Maar voor veel mensen is het moeilijk de aura te zien van ze heel druk bezif zijn met het denken. Ik wil niet gewoon een portret maken gewoon alsof een foto is. Dat kan wel leuk zijn, maar ik vind het minder interessant. Mensen hoefen niet stil te zitten of staan zoals een beeld, ze kunnen lachen en praten. Joust de feedback die ik krijg van mijn model, wat naar boven komt, de reacties in mijn lichaam, zoorgt voor energie. Ik heb niet het idee dat ik precies moet zijn. Soms schrijf ik een zin van een gedicht erop. Een zin welke iets zegt over de persoon die ik aan het portretteren ben. Gemengden technieken spreken me enorm aan. Ik werk met pootlood, acryl, aquarel, houtskool, inkt: alles! Contact met het materiaal , genieten van de kleuren, daar gaat het om. Sommige mensen zijn misschien teleugesteld als zij hun portret zien. Mijn neus is te lang, zeggen ze. Maar ik verbeter nooit wat ik schilder, ik heb nooit een gum gebruikt. Waaneer ik iemands portret of een stilleven maak is het van belang 100% contact te maken met de person en wat er in mijzelf gebeurd.

Kunst voor mij heeft te maken met het uiteindelijke doel van het leven. Niemand van ons kan de dood ontvluchten. De grootste wonde  in het leven is levend te zijn op deze aarde onder een schitterend hemel.  De grote myusterie en avontuur van het leven mee te doen. Vreugde, heel worden. Dankbaarheed, waardering voor het leven zonder voorwaarden.

 

Gianni Lattanzi