Introduzione di Lella Antinozzi. (netherland)

Se e' vero, come la vita mi insegna, che I'arte nasce dall'anima ( e nell'anima ), che di essa si nutre e che è lei, prima di tutto, che rinfranca, allora Gianni Lattanzi e' un grande artista.

Lui non ha avuto un'educazione specialmente direzionata all'arte. Ha studiato filosofia e storia dell'arte, non arte applicata, eppure gia' da quando aveva sedici anni, i suoi quadri urlavano una forza fuori dal comune. Direi quasi turbante, che turbava, cioe' per la potenza di quel segno che pur se appena accennato ti riassumeva la vita di una. persona, le sue ansie, angoscie, la sua tensione verso I'infinito. E' sempre stato cosi' per lui, un dono innato, nato con lui.

E' inoltre da pochi anni che ii suo animo ha ricominciato ad esprimersi attraverso le parole. E' chiaro che I'instancabile ricerca interiore, che Gianni Lattanzi mai ha smesso di portare next, ha nutrito la sua capacita' di usare le parole come i tratti di un pennello . Anche qui, di nuovo, intense come la luce del sole quando arriva dritta negli occhi, e mai troppe. Una parola basta, a volte, per donare un'emozione sorda, come quando senti di essere stata toccata nell'intimo, ma ancora non sai spiegarti ne'come ne' dove.

Ancora non riesco a familiarizzarmi con la bellezza delle sue poesie. Troppo forti, troppo belle, troppo dolci, cosi' intense da lasciarmi ogni volta con quella strana sensazione di essere stata colpita perche' improvvisamente il silenzio si riprende il suo spazio.

Questo libro e' una gioia e un dono di freschezza, di incredibile purezza. Un segno di forza e un mare di fragilita'. Grazie.

introductie
van Lella Antinozzi

Als het waar is, zoals het leven mij leert, dat kunst uit de ziel en in de ziel geboren wordt, dat kunst boven alles staat en opnieuw moed geeft en dat de ziel zich ermee voedt, dan is Gianni Lattanzi een groot kunstenaar.

Hij heeft geen specifiek gerichte kunstopleiding. Hij studeerde filosofie en kunstgeschiedenis. Toch drukken de schilderijen die hij op zestienjarige leeftijd maakte al een buitengewone kracht uit. Ik zou bijna zeggen verwarrend, ze tonen namelijk de kracht van een persoon met zijn angsten en beklemmingen en ze tonen de spanning naar het oneindige, op een wijze die de kijker bijna van streek kan maken. Dit spanningsveld heeft hij altijd opgezocht, het is bijna aangeboren.

Sinds enkele jaren gebruikt Gianni Lattanzi ook opnieuw de taal om zijn emoties te verwoorden. Het is duidelijk dat de onvermoeibare innerlijke zoektocht die hij nooit opgaf, zijn vermogen om woorden te gebruiken als de streken van een penseel, heeft gevoed. Ook hier raken de woorden even intens als het zonlicht dat recht in je ogen valt, een emotie, een gevoel, zoals wanneer je diep bent geraakt maar niet kunt verklaren hoe of waar.

Ik voel me nog niet vertrouwd met de schoonheid van zijn gedichten. Ze zijn sterk, mooi, zacht en zo intens dat ik telkens overvallen word door het vreemde gevoel te zijn geraakt omdat de stilte plotseling de ruimte heeft veroverd.

Dit boekt geeft vreugde en getuigt van frisheid en onvoorstelbare zuiverheid. Het is een teken van kracht en inmense kwetsbaarheid.

Veel dank.